beit ha-olam - dom wieczności, beit chaim - dom życia, beit kwarot - dom grobów, beit olam - dom życia wiecznego, hajlike ort - święte miejsce, gute ort - dobre miejsce.
W Polsce powszechnie przyjęte jest wywodzące się z języka niemieckiego słowo kirkut. W różnych rejonach naszego kraju możemy usłyszeć też nazwy: kierkut, kierkow, kerchoł, mogiłki, giergiel czy też pogardliwe określenie okopisko.

Charakterystyczny dla cmentarzy żydowskich jest podział terenu na część męską, żeńską i dziecięcą. Mężczyźni na terenie cmentarza żydowskiego powinni nosić nakrycie głowy. Żydzi noszą na cmentarzu jarmułki, czyli kipy bądź mycki, goj może mieć chustę, kapelusz bądź inne nakrycie. Na groby nie przynosi się kwiatów i zniczy. Kładzie się kamienie.

Macewa swym wyglądem nawiązuje do bramy, symbolu przejścia z życia ziemskiego do życia w innym świecie. Na grobach nie ma zdjęć czy podobizm zmarłych, możemy natomiast spotkać się z bardzo bogatą symboliczną ornamentyką np. ręce złączone w geście błogosławieństwa, przechylony dzban lub misa, korona, skarbonka lub ręka wrzucająca monetę do skarbonki, księgi lub szafy z księgami, zwierzęta. Znajdziemy również bardzo kwieciste i poetyckie epitafia. Na starszych macewach nie znajdziemy nazwisk, a jedynie imiona zmarłych oraz imiona ich ojców.